در آغاز قرن هفدهم، ناپل ماشین‌های ابتدایی برای تولید ماکارونی داشت که بعداً ماشین خمیر و پرس را تأسیس کرد و تولید ماکارونی ۷۰۰ گرمی را مقرون به صرفه کرد. در سال 1740، مجوز اولین کارخانه ماکارونی در ونیز صادر شد.
در طول دهه 1800، آسیاب‌های آبی و آسیاب‌های سنگی برای جدا کردن سمولینا از سبوس مورد استفاده قرار گرفتند و باعث گسترش بازار ماکارونی شد. در سال 1859، جوزف تاپیتس اولین کارخانه ماکارونی مجارستان را در شهر Pest تأسیس کرد که با ماشین های بخار کار می کرد.
این یکی از اولین کارخانه های ماکارونی در اروپای مرکزی بود. در سال 1867، شرکت Buitoni در Sansepolcro، توسکانی یک تولید کننده پاستا بود. در اوایل دهه 1900، فرآیندهای خشک کردن مصنوعی و اکستروژن، تنوع بیشتری از تهیه ماکارونی و حجم بیشتری را برای صادرات فراهم کرد و دوره ای به نام “صنعت ماکارونی” را آغاز کرد.
هنر تولید ماکارونی و ارادت به غذا به عنوان یک کل از زمانی که ماکارونی برای اولین بار مفهوم سازی شد، تکامل یافته است. در سال 2008، تخمین زده شد که ایتالیایی ها بیش از 27 کیلوگرم ماکارونی به ازای هر نفر، در سال می خورند، که به راحتی آمریکایی ها را که حدود 9 کیلوگرم برای هر نفر می خوردند، شکست می دهند.
پاستا در ایتالیا به قدری محبوب است که مصرف فردی از میانگین تولید گندم این کشور بیشتر است. بنابراین، ایتالیا اغلب گندم برای تولید ماکارونی وارد می کند. در جامعه معاصر، ماکارونی در همه جا وجود دارد و انواع مختلفی در سوپرمارکت های محلی، در بسیاری از کشورها وجود دارد.
با تقاضای جهانی برای این غذای اصلی، ماکارونی در حال حاضر به طور عمده در کارخانه ها تولید می شود و تنها بخش کوچکی از آن با دست ساخته می شود.
